Η Θάλασσα και η Στεριά, ευθύς που είχαν έβγει
απ’ την δημιουργία,
'πιασθήκαν στα μαλώματα: Η κάθε μια γυρεύγει
να πάρει τα πρωτεία.

—Για πέσε και προσκύνα με, Στεριά, την αδελφή σου!
Η θάλασσα φωνάζει.
Εγώ `γεννήθηκα προτού κ’ είμαι τρανήτερή σου,
να με τιμάς ταιριάζει.

—Εμέ προσκύνα, κράζ’ αυτή αν είμαι κι από σένα
μικρότερη, τι τάχα;
Εγώ `χω τόσα δα καλά παιδάκια γεννημένα,
εσύ νερό μονάχα.—

Τότε γυρίζ’ η θάλασσα και τα παιδιά της κράζει,
σαν ήσαν κοιμισμένα.
—Για σηκωθείτε, κύματα! Ακούτε πώς χλευάζει,
την μάνα σας, εμένα;—

Κ’ ευθύς επυργωθήκανε τα κύματ’ ως στ’ αστέρια,
μ’ όλα τα δυνατά τους
κ’ εσυμφωνήσαν στην στιγμή, κι απλώσανε τα χέρια
να πνίξουνε την θεια τους.

Μα δεν το ήθελ’ ο Θεός. Γι’ αυτό ασυμφωνία
στο μεταξύ τους βάζει.
Κ’ ενώ το ένα την Στεριά προσβάλλει με μανία,
το άλλο τους διστάζει.

Τότε φωνάζει κ’ η Στεριά, και τα βουνά ξυπνάει,
που εκοιμούνταν κάτω.
Για πέστε πάνω τους, παιδιά, `σφαλήστε τα πελάγη
μέσα στης Γης τον πάτο!

Και `σηκωθήκαν τα βουνά, τα όρη τα μεγάλα,
σαν δράκοι θεριωμένοι.
Κι’ ορμήσαν προς στην Θάλασσα, να μην αφήσουν στάλα
νερό στην οικουμένη.

Μα δεν το ήθελ’ ο Θεός. Για τούτο κεραυνώνει
την μάνα τους, την ξέρη.
Και τα βουνά, που τρέχανε, η φρίκη τα παγώνει
στα τωρινά τα μέρη.

Τώρα ποθούν τα κύματα με θόρυβο μεγάλο
την Γη να κατακλύσουν,
μα μόλις το `να σηκωθεί, πέφτει χαμαί το άλλο,
χωρίς να συμφωνήσουν.

Τώρα τα όρ’ επιθυμούν να κλείσουν κάθε κύμα,
σαν λάδι στο σκουτέλι,
μα, στεριωμένα, δεν `μπορούν να κάμουν ένα βήμα,
γιατ’ ο Θεός το θέλει.