Μέρα και νύχτα μελετά
ο βασιλές στην Πόλη
να κτίσει την Αγιά-Σοφιά.
Σ’ όλο τον κόσμον ερωτά
και σχέδια φέρνουν όλοι,
κτιστά, ή μόνο ζωγραφιά.

Ο αρχικτίστης οδηγά
κι’ ο υπουργός προτείνει
εμπρός σε θρόνον αψηλό.
ο βασιλές, αυτός σιγά,
αυτός μόνο δεν κρίνει
κανένα άξιο και καλό.

—Είναι η Δύναμ’ ο Θεός
κ’ η Ευμορφιά μονάχη,
π’ αντανακλάται σ’ ολουνούς.
Γι’ αυτό του πρέπει κι ο ναός
δύναμη, κάλλος να `χει,
να `ν’ όμοιος με τους ουρανούς.—

Όλ’ οι μαστόροι σκυθρωποί
και όλ’ οι μεγιστάνοι
τον προσκυνούν γονατιστά.
Κανείς δεν ξεύρει τι να πει,
κανένας πώς να κάνει
την εκκλησιά που τους ζητά.

Κι’ ολονυχτίς σκυμμέν’ εκεί
το σχέδιο, που προστάζει,
καθείς να κάμει προσπαθεί.
Ξημέρωσεν η Κυριακή,
κανένας δεν αδειάζει
να πάγει να λειτουργηθεί.

Εκεί στην πρωινή δροσιά
θωρούν ένα τρικέρι,
κι ακούν γεροντική λαλιά:
Απέλυσεν η εκκλησιά
κι ο Πατριάρχης φέρει
τ’ αντίδωρο στον βασιλιά.

Σκύβ’ απ’ τον θρόνο και φιλά
το χέρι, που του δίδει
το ύψωμα και την ευχή.
Μα `κεί, δεν έπιασε καλά,
του πέφτ’ ένα ψυχίδι
σε λεοντόδερμα παχύ.

Τα σκήπτρ’ αφήκε στην στιγμή,
τον θρόνον έχ’ αφήσει
και να το εύρει προσπαθεί,
μη μείνει κατά γης και μη
κανένας το πατήσει
κι από το κρίμα κολασθεί.

Μα `κεί, που μ’ όψη θλιβερή
για να το εύρ’ ακόμα
εμπρός στον θρόνο του ζητά,
να και μια μέλισσα θωρεί,
τ’ αντίδωρο στο στόμα,
κι απ’ το παράθυρο πετά.

Βγάλει παντού διαλαλητή
στην `ξακουστή την Πόλη
και τάζ’ ένα πουγγί βαθύ.
—Όποιος μελίσσια κι αν κρατεί,
να τα τρυγήσετ’ όλοι,
τ’ αντίδωρό μου να βρεθεί!—

Τρυγούν οι άνθρωποι γοργά,
κανένας δεν κερδαίνει
άλλ’ από μέλι και κερί.
Κι ο Πρωτομάστορης τρυγά
κ’ εξαφνισμένος μένει
εμπρός στο θαύμα που θωρεί!

Σ’ ένα κοφίνι διαλεχτό,
στο πιο καλό κυψέλι,
λάμπει κι αστράφτει κάτι τι.
Ξανθό κερί δεν είν’ αυτό,
γλυκό δεν είναι μέλι,
είν’ εκκλησιά πελεκητή!

Οι τρούλοι λες κι είν’ ουρανοί,
πυκνά οι στύλοι δάση
και Οικουμέν’ η πατωσιά.
Ποτέ Χριστιανική φωνή
Θεό δε θα δοξάσει
σε πιο καλύτερ’ εκκλησιά!

Με τη ματιά του προχωρεί
μέσ’ στ’ άγιο-βήμα μνίσκει,
που το φωτίζει μι’ αντηλιά
στην Άγια-Τράπεζα θωρεί,
στον αστερίσκο βρίσκει
τ’ αντίδωρο του βασιλιά!

Στον θρόνο `μπρος με συστολή
βαθιά μετάνοια κάνει,
δείχνει το σχέδιο του ναού.
—Είμεθα όλ’ αμαρτωλοί,
κανένας μας δε φθάνει
το μεγαλείο του Θεού.

Για τ’ αγιασμένο Του ψωμί
το καθαρό μελίσσι
διές, τι κερήθρα συγκροτεί!
Για του Υψίστου την τιμή
ο βασιλές ας κτίσει
μιαν εκκλησία σαν αυτή.—

Στον Πλάστη στρέφ’ ο βασιλές,
—Ευχαριστώ σε, κράζει,
μεγαλοδύναμ’ Ευμορφιά!—
Φιλά το σχέδιο τρεις βολές
και σαν αυτό προστάζει
να κτίσουν την Αγιά-Σοφιά.