Όταν βαρεθεί η νεφέλη
και στεριά κι’ ωκεανό,
να μισέψει τότε θέλει
ν’ αναβεί στον ουρανό.

απ’ της γης λοιπόν την σφαίρα
λίγο λίγο ξεκολλά
και τραβά με τον αγιέρα
κι αναβαίνει στ’ αψηλά.

Μα εκεί `ψηλά θυμάται
μ’ ευσπλαχνία και στοργή
όλ’ αυτά, που δεν λυπάται
όταν φεύγ’ από την γη.

Βλέπει τα φυτά πώς κλίνουν
το κεφάλι θλιβερό
και δεν ξεύρουν τι να γίνουν
τα φτωχά χωρίς νερό.

Βλέπει τ’ άνθη που χλωμιάζουν,
που, χωρίς καλή δροσιά,
τα μικρά παιδάκια μοιάζουν,
που τα πιάν’ η θερμασιά.

Βρύσες βλέπει, ρυάκια τόσα,
π’ απ’ της δίψας τον καημό,
τους εκόλλησεν η γλώσσα
στον ξερό τους τον λαιμό.

Και την παίρνει μία θλίψη,
ένας πόνος στην καρδιά:
Πώς να πει να `γκαταλείψει
και τα ίδια της παιδιά!

Λίγο λίγο μετανοιώνει,
να βαστάξει δεν `μπορεί
απ’ την λύπη της φουσκώνει
κ’ είν’ το στήθος της βαρύ.

Και τα δάκρυα, που χύνει
η θλιμμένη της ψυχή
περισσεύουν, ως να γίνει
μια καλή καλή βροχή.

Και με `κείνην καταβαίνει
κ’ η νεφέλη στα βουνά
και με τα παιδιά της μένει,
ως να βαρεθεί ξανά.