Όπως εις λίμνην, οπόταν βάλει
ολίγον φλόμον παις αμαθής,
ιλιγγιώσι, μικροί μεγάλοι
συνεπιπλέοντες οι ιχθείς,
ούτως, οι πάντες συγκεχυμένοι,
εν πόλει φέρονται κεκλεισμένει.
Αλλ’ εν τω μέσω των αριστήων
ο ήρως Μέδων επιφανείς,
την χαρμονήν του καταδεικνύων,
δια μεγάλης είπε φωνής.

"Πείθετ’ ο γέρων και κατορθώθη
το πλείστον ήδη του εφετού.
Εσώθ’ η πόλις, κ’ ίσως εσώθη
ζωή γονέως αγαπητού.
Λουσθείς δε τώρα, μετά λαμπάδος
μετέβη θύσων εις της Παλλάδος.
Εκεί το στέμμα θα μ’ αναδήσουν
εκείθεν ίσως μετά μικρόν,
άνακτα νέον θα μ’ οδηγήσουν
εις τα βασίλεια των νεκρών.

"Διπλή τον νουν του χροιά καλύπτει
ουδόλως τούτο με απατά
πρέπει τις όμως να υποκύπτει,
ποιών τ’ αδύνατα δυνατά
και τας δισήμους μετρών εκφράσεις,
να εξωνήται τας περιστάσεις.
Αλλ’ αν ακράδαντος επιστρέψει....
Ω! Τότε, τότε θ’ αντισταθώ.
Ο κόσμος όλος αν μ’ αποτρέψει,
προ του πατρός μου θ’ αγωνισθώ".

Τοιαύτα είπε τον επαινούσε
και τον θαυμάζουν εν σιωπεί.
Άσμενος θέλει να υπακούσει
καθείς εις ό,τι και αν ειπεί
κ’ εκείνος "Σπεύσωμεν, είπε, φίλοι,
προ της πατρίδος, όπου μας στείλει.
Τους λόγους πάντες των ηγεμόνων
έργον νομίζουσι των λαών,
πλην της πατρίδος το νεύμα μόνον,
είναι το θέλημα των θεών".

Και μετ’ ολίγον καθείς ωρθούτο
υπό χαλκόστηθον στρατηγόν,
ο δε περίβολος ωχυρούτο
δι’ υψωμάτων αρτιπαγών.
Παν εκ των έξω συνεκομίσθη
κ’ εις την ακρόπολιν συνεκλείσθη.
Ως όταν έλθει, νέφη χιόνος
χειμών ανέλπιστος εκκενών,
σπεύδ’ υπό στέγασμα ο γηπόνος
μετά των δούλων και των κτηνών.

Το μεν οχύρωμα το δεικνύον
το μέτωπόν του προς τον βορράν
φρουρεί ατρόμητος ο Λυκείων,
διέπων φάλαγγα φοβεράν.
Σιδηροσκέπαστος, ανεμόπους,
ωράτο θαύμα εις τους ανθρώπους.
Εις τίνα, λέγουν, πολιορκίαν
δόρυ του θραύσας πολεμικόν
στερράν ηρείπωσ’ ευθύς οικίαν
δια να λάβει μίαν δοκόν.

Τας δε επάλξεις, αίτινες νεύουν
προς χρυσοξάνθους ανατολάς,
χαλκοβραχίονες προστατεύουν,
μ’ άλλας εξήκοντα κεφαλάς,
ο Πολυδέρκης συν τω Προμένει,
όπως ο Άρης ευοπλισμένοι
αφού συνέβη να γνωρισθώσι,
δεν εχωρίσθησαν ουδαμού
κ’ εν τοις πολέμοις κ’ εν τοις αγώσι
και εις τον Άδην ήλθον ομού.

Το τείχος δ’ όπερ υποδροσίζει
ποντίου πνεύματος η νοτίς,
ο αριστόλοχος προασπίζει,
ο περιάκουστος πορθητής.
Τείν’ εις τας μάχας χείρας αγρίας,
εν συνεδρίοις φρένας ανδρείας
ενώ δ’ εις στίχους συμπαρατάττων
τους στρατιώτας περιπολεί,
ως φθινοπώρου αστήρ διάττων,
δύει και πάλιν φεγγοβολεί.

Κοδρίδαι δύο επί ακμήτων
συνεπεστάτουν τειχοποιών
Νηλεύς, ο πρώτος των ατρομήτων,
συν τω ανδρόκλω περιϊών.
Προς έργον έκαστος συνετέλει,
όπως αι μέλισσ’ εν τη κυψέλει.
Ούτως εκείναι, προαισθανθείσαι
βροχήν ή θύελλαν προσεχή,
την κατοικίαν, συνασπισθείσαι,
εξασφαλίζουν εν προσοχεί.

Τη πύλει τέλος, δι’ ης και μόνον
ήτον η έφοδος δυνατή,
μετά χιλίων χειρών ευτόνων
ο ήρως Μέδων επιστατεί.
Αλλά σε, φίλον του Κόδρου τέκνον,
ποίαι φροντίδες τότε διέκνων;
Πολλαί, ποικίλαι, άλλη παρ’ άλλην,
προς ένα τείνουσαι τον σκοπόν,
όπως προς πόλιν τείνει μεγάλην
πλήθος αμέτρητον ατραπών.

Θα παραπείσει σκληρόν πατέρα,
την έξοδόν του επιτηρών;
Άπας ο δήμος, εν ελευθέρα
τη εξουσία ψηφοφορών,
από τους δύο ν’ αποφασίσει
ποίος την πόλην θα προασπίσει;
Και προ εκείνου και προ του άλλου
προβλέπων ύπουλον τον φραγμόν,
ωσεί ακάτιον υπό σάλου,
εν μέσω ήγετο δισταγμών.

Φοβείται μήπως τον καταπείσει
ο γέρων, άκαμπτος προθανών
φοβείται μήπως τον εμποδίσει
του δήμου άβουλον το κοινόν
τρέμει νομίζει το παν εχάθη
ψυχή τους πόθους του εάν μάθει
ψυχή φιλτάτη όμοιον πόνον
ομοίαν έχουσα την πληγήν
και την οποίαν ενίκα μόνον
όταν ετρέπετο εις φυγήν.