Πώς κρύβω την ολίγη μου χαρά,
οι φίλοι μου ποτέ δε θα με `πούνε:
Των τραγουδιών μου τα γοργά φτερά
σταίς συντροφιαίς μας την σκορπούνε,
ανόθευτη και καθαρή.
Αλλά την θλίψιν, όπου πλημμυρεί
εις της καρδίας μου τα βάθη,
κανείς, κανείς δε θα τη μάθει.

Δεν είν’ ο κόσμος όλος απαθής,
τ’ ομολογώ αυτό προς έπαινόν του.
Μα, έχει τόσες θλίψες ο καθείς,
που μόλις και τον εαυτόν του
αδειάζει να παρηγορεί.
Γι’ αυτό την θλίψην, όπου πλημμυρεί
εις της καρδίας μου τα βάθη,
κανείς, κανείς δε θα τη μάθει.

Εγνώριζ’ άλλοτε μια Χριστιανή,
απ’ όλους μας πλειότερο θλιμμένη.
Αν ήξευρε τίνος καρδιά πονεί,
θα επετούσε να μου γένει
παρηγορία γλυκερή.
Αυτή, την θλίψην, όπου πλημμυρεί
εις της καρδίας μου τα βάθη,
αυτή, `μπορούσε να τη μάθει.

Μα, `μίσεψε σε χώρα μακριά,
που είδηση δεν ειμπορεί να φθάσει!
Αχ! Μου απέθαν’ η καλή γριά
και μου την έχουνε σκεπάσει
μέσα στην γη την παγερή!
Γι’ αυτό την θλίψην, όπου πλημμυρεί
εις της καρδίας μου τα βάθη,
κανείς, κανείς δε θα τη μάθει!