Την χήραν Γην αγάπησαν τέσσαρες πιστοί
κ’ οι τέσσαρες την θέλουνε.
Δός του πηγαίνουν κ’ έρχονται καταποδιαστοί,
δός του προξένια στέλλουνε,
ο καθείς ό, τ’ έχει.

Το Καλοκαίρ’ απ’ όλους των πλέον ζωηρό,
είναι παιδί μ’ αισθήματα.
Για μόνη την αγάπη του όλο τον καιρό,
για `κείνης τα θελήματα
όλη `μέρα τρέχει.

Συνάγει τα πετούμενα σ’ εύθυμο χορό
τα κάλλη της να ψάλλουνε
κάθ’ άνθος φέρει εύοσμο, ρόδο δροσερό
και όλ’ αυτά που θάλλουνε
γύρω της τα βάλλει.

Και την στολίζει πρόθυμο, πρόθυμο πολύ,
τα πιο ωραία χρώματα
και χύνει με το χέρι του `πάνω στην στολή
τα πιο καλά αρώματα
με χαρά μεγάλη.

Το βλέπ’ η Γη και πρόσωπο κάμνει χαρωπό,
—θαρρείς τα νοστιμεύεται!—
Και λέγει ερωτόληπτη. "Έαρ, σ’ αγαπώ!".
Αλλ’ όμως δεν `πανδρεύεται.
Διατί; Διότι!—

Το Θέρος, τολμηρότερο, μ’ ώριμα μυαλά,
είν’ άνδρας κ’ επιβάλλεται.
Κι ως έμβει στο κατώφλιό της και τον διεί καλά,
αμέσως μεταβάλλεται
η κυρά η πρώτη.

Τα άνθη της μεστώνουνε, γίνονται καρποί
τα χόρτα στάχυα βγάζουνε.
Το Θέρος παίρνει δρέπανο σαν την αστραπή
κι αυτά πού ωριμάζουνε
τα καλοθερίζει.

Της φέρει στάρι άφθονο, σίκαλη πολλή
να θρέψει τα παιδιά της.
Και άλλους χίλιους χρήσιμους σπόρους κουβαλεί
στα εύκαιρα ταμεία της,
και της τα γεμίζει.

Το βλέπ’ η Γη και πρόσωπο κάμνει χαρωπό,
—θαρρείς τα νοστιμεύεται!—
Και λέγει λαχταρίζοντας. "Θέρος, σ’ αγαπώ!".
Αλλ’ όμως δεν πανδρεύεται.
Διατί; Διότι! —

Ο άρρωστος Φθινόπωρος, μ’ όψη φθισική,
δι’ εν της βλέμμ’ αγάλλεται.
Κι ως έμβει το κατώφλιο της, βλέπει σπλαχνική
κι αμέσως μεταβάλλεται
η κυρά η πρώτη.

Ροδίζουνε στ’ ωραίο της στήθος, που σπαργά,
οπωρικά και κλήματα.
Κ’ εμβαίν’ ο Κυρ’ Φθινόπωρος μέσα και τρυγά
σταφύλια με φιλήματα,
στον ληνό τα βάλλει.

Πατεί κρασί και πίνουνε, μούστο και ροφούν,
με ψαλμουδιές και θάματα.
Κ’ ελπίζουν πώς τα νιάτα τους πίσω θα στραφούν,
θα γίνουν στα γεράματα
κοπελούδια πάλι.

Το βλέπ’ η Γη και πρόσωπο κάμνει χαρωπό,
—θαρρείς τα νοστιμεύεται!—
Και κράζει. "Κυρ’ Φθινόπωρε, ναήσκε, σ’ αγαπώ!"
Αλλ’ όμως δεν `πανδρεύεται.
Διατί; —Διότι!—

Ο Κυρ’ Χειμώς ο τύραννος, με λευκά μαλλιά,
στον έρωτά του σφάλλεται.
Κι ως έμβει στο κατώφλιο της και τον διεί σταλιά,
αμέσως μεταβάλλεται
η κυρά η πρώτη.

Κρυφός της κόβγει τούρτουρας την θερμή πνοή,
και πήζεται το αίμα της.
Και μένει μέσ’ σταίς φλέβαις της άψυχ’ η ζωή
και θλιβερό το βλέμμα της
απ’ απελπισία.

Ο Κυρ’ Χειμώς στολίζεται και φορεί λευκά,
χιονάτα σαν τα γένια του.
Στέλλει κι’ αυτής ολόλευκα, ρούχα νυμφικά,
ν’ αλλάξ’ η ζαχαρένια του
για την εκκλησία.

Το βλέπ’ η Γη και πρόσωπο κάμνει σκυθρωπό,
—θαρρείς δεν νοστιμεύεται!—
Και κλαίγει "Κυρ’ Χειμώνιε, δε σε αγαπώ!"
Και δεν τον υπανδρεύεται.
Διατί; Διότι!—

Το Καλοκαίρι τ’ όμορφο πάλιν θα φανεί,
τ’ αγαπητό κοπέλι της.
Και στων πουλιών την εύθυμη και γλυκιά φωνή
θα κινηθούν τα μέλη της,
να γενεί η πρώτη.