Η Πλάσ’ απεκοιμήθη
κι ολόγυρα στην γη
της νύχτας εχύθη
η μυστική σιγή.

και μ’ εύνοια σκεπάζει
ο Ουρανός κρυφή
την λίμνη, που `μοιάζει
την ίδια του μορφή.

Κ’ απ’ τ’ αψηλά κ’ αιθέρια
προβάλλουν φωτεινά
και παίζουν τ’ αστέρια
μαζί της σιγανά.

Γυαλίζουν και σαλεύουν
και σειούνται στο νερό,
και λες πως χορεύουν
τρισεύθυμο χορό.

Μονάχα έν’ αστέρι
βαθιά στον ουρανό,
τον ήχο δεν `ξέρει
κι’ αφέθηκε μονό.

Είν’ άθωρ’ η θωριά του
κ’ η λάμψη του θολή
και `μοιάζ η `ματιά του
σαν να `κλαψε πολύ.

Τ’ αδέρφια τ’ αγναντεύει
κανείς δεν το ψηφά.
Κι αν δεν τα ζηλεύει,
μα θλίβεται κρυφά.

Κ’ η θλίψη κ’ η οδύνη
βαραίνουν το φτωχό
και πέφτει και σβήνει
στο κύμα μοναχό!

Πού πας, δικό μ’ αστέρι,
στον άφωτο βυθό;
Καρτέρει, καρτέρει
κ’ εγώ σ’ ακολουθώ!