Ο έρως σπεύδων συν Ειλειθυίαις
όπου αν γίνηται τοκετός,
εν ταίς απλάστοις κρύπτει καρδίαις
αγάπης σπέρματα πτερωτός.
Βλαστάνουν ταύτα και με τους χρόνους,
πολλούς αφήνουν κρυφίους κλώνους.
Αλλ’ εγκεντρίζει, βέλος αφήσας,
δύο φυτά του αμφιγενή;
Ανθούν εκείνα κάλυκας ίσας
κ’ έρωτα τρέφουσιν αφανή.

Ηύξετ’ ως ρόδον η Θελξιχόρη,
ως έρνος φοίνικος απαλόν
καθείς με σέβας την εθεώρει
τετάρτην Χάριτ’ αποκαλών
αλλά κ’ εκείνων ωραιοτέρα
θεόν, ως λέγουν, είχε πατέρα.
Καλλιμορφότατον ήτο πλάσμα
έλαμπεν ίσα μ’ Αυγερινόν
κ’ ήτο γλυκεία ίσα με τ’ άσμα
της αηδόνος το πρωϊνόν.

Και ήσο, Μέδων, μόνος εν πρώτοις
υπέρ τους άλλους ευθυβολών
αλλ’ εμπειρότερος ο Τοξότης
ο φλόγ’ ανάπτων δια βελών.
Μάτην ο δείλαιος προσεπάθει
τον Χρυσοκόμην να διαλάθει.
Την είδεν άπαξ οποία κάλλη!
Την είδε πάλιν ποία χαρά!
Την είδ’ εκ τρίτου ο έρως βάλλει
και τον πληγώνει φαρμακερά.

Και όπως τρέμει πεφοβισμένος,
δακών το άγκιστρον ο ιχθύς,
όπως σφαδάζει παρωργισμένος
ο γύψ εις πέδας περιπλεχθείς,
ούτως, αμέριμνος πριν, εκείνος
εβασανίζετο επωδύνως.
Χαίρεται τώρα είτα λυπείται
έπειτα θέλει ν’ αποσυρθεί.
Το δοκιμάζει; Κατακρατείται
και δεν ισχύει να κινηθεί.

Μεγάλην όμως κ’ η Θελξιχόρη
είχ’ εν τω δράματι μετοχήν.
Ησθάνετό τι, και διηπόρει
ποίος της έθιγε την ψυχήν.
Είτα ολόθερμος ηρυθρία
έπειτα πάλιν έμενε κρύα.
Πολλάκις κλαίουσα κατηράσθη
τον νεανίαν σιωπηλώς,
έως ου τέλος κατεδαμάσθη
υπό του έρωτος εντελώς.

Αυτήν ηγάπα λοιπόν ο Μέδων
κ’ αντηγαπάτο περιπαθώς.
Είναι ο έρως ο από παίδων
θεός ουράνιος αληθώς,
κ’ ευκόλως κλίνει την κεφαλήν του
θήλυ και άρσεν εις την βουλήν του.
Όπως οι μόσχοι πωλοδαμνούνται
υπό τον έμπειρον γεωργόν
και εις τον τράχηλον δεν αρνούνται
να φέρουν έπειτα τον ζυγόν.