(Τω αειμνήστω Διδασκάλω)

Εις της Χάλκης τ’ ακρογιάλι,
που με πόθ’ οργά το κύμα
και τον έρωτά του ψάλλει,
σκάψετ’ ένα νέο μνήμα.

Δάφνης και μυρτιάς κλωνάρια
στρώσετε στο μαύρο χώμα
και μ’ αρμονικά τροπάρια
θάψετε τ’ αχνό του σώμα.

Βάλτε τον Σταυρό μαζί του,
το `Βαγγέλιο και την λύρα
και ανοίξτε στο κελί του
μια κισσοπλεγμένη θύρα.

Κ’ εδ’ αυτού στο μονοπάτι
ας φυτέψ’ ένα χεράκι
τριανταφυλλιά μοσχάτη,
φουντωτό κυπαρισσάκι.

Βράδυ να `ρχεται τ’ αηδόνι
σύντροφος στην μοναξιά του,
την σιγή να ξεσηκώνει,
να λαλεί τα βάσανά του.

Κ’ εκεί δα που θα προβάλλει
της Αυγής η πρώτ’ αχτίδα,
να `ξυπνά και να μας ψάλλει
την Αγάπη, την Ελπίδα.