Τον Μάρτη τον ερώτησαν στην κρητική την χώρα.
—Κυρ Μάρτη, δεν μας λέγεις,
για ποια αφορμή τάχα γελάς μέσα στην ίδιαν ώρα,
και μέσ’ στην ίδια κλαίγεις;—

Ο Μάρτης απ’ τα μάτια του δυο δάκρυα σφουγγίζει
και ξεροκαταπίνει.
Και ύστερα με πονηρό χαμόγελο γυρίζει
κι απάντηση τους δίνει.

—Είμεθα δώδεκ’ αδελφοί κ’ είχαμ’ ένα πατέρα,
—Θεός να τον σχωρέσει!—
Απέθανεν εξαφνικά κ’ εμείναμε μια μέρα
τρισόρφανοι στην μέση.

Απ’ όλη την αρχόντεια του δεν του `περίσσευσ’ άλλο,
στων γηρατιών τα τέλη,
παρά το πιο παλιό κρασί, μέσα στο πιο μεγάλο
κι’ ανέγγιχτο βαρέλι.

Αυτό `κληρονομήσαμεν. Αυτό να μοιρασθούνε
οι ένδεκα `θελήσαν.
Μα μήτε τίνες δώδεκα, που τόσο να χωρούνε,
μήτε βαρέλες ήσαν.

Τότ’ εσυμβούλεψα εγώ, και εις αυτό πού είπα
'συμφώνησαν εκείνοι.
Ν’ ανοίξουνε κατά σειράν καθένας των μια τρύπα
και απ’ εκεί να πίνει.

Κ’ ευθύς `σηκώθ’ ο πιο τρανός. "Συμπάθιο, είπε, κάνω,
"σαν πρώτος μεταξύ σας,
"μια τρύπ’ απ’ όλους πιο τρανή, κι’ απ’ όλους πάνω πάνω—
"Κάμετε την `δική σας".

Κατόπιν ήλθ’ ο δεύτερος. "Κ’ εγώ σειρά φυλάττω,
"αν είναι προσταγή σου
"κι’ ανοίγω `λίγο πιο μικρή, και `λίγο παρακάτω
"από την εδική σου.

Κι’ ο τρίτος και ο τέταρτος και όλ’ η συντροφία
εκάμανε στον γύρο,
όσο `μπορούσαν πιο ψηλά, από πλεονεξία,
τον εδικό τους πίρο.

εγώ, απ’ όλους πιο μικρός, πιο ύστερα ανοίγω
μια τρύπα κάτω κάτω,
κι απ’ όλους πιο λεπτότερο τον πύρο μου εμπήγω
στου βαρελιού τον πάτο.

Γιατί; Όποιος δεν το `νοιωσε, μα τα καλά του κόσμου,
πολύ μυαλό δεν έχει!—
Οι άνω πίροι `στέρεψαν, και μόνον ο δικός μου
'ως τώρ’ ακόμα τρέχει!

Σαν το θωρούν τ’ αδέρφια μου πεισμώνουν και με δέρνουν,
και κλαίγω κι αγριεύω.
Σαν το σβανάρω στα γερά, τα χάχανα με παίρνουν
και τους κοροϊδεύω!