Του ωκεανού κοπέλες
με γεμάτα τα σταμνιά
αναβαίνουν οι νεφέλες
στ’ ουρανού την ερημιά.

Ναύρουν άνθη να ποτίσουν,
ή καμιά τρανταφυλλιά,
ρόδα, λούλουδα ν ανθίσουν,
να τα βάλουν στα μαλλιά.

'Δώ κ’ εκεί ενώ `ξετάζουν
με δειλή δειλή καρδιά,
οι ανέμοι ταίς κοιτάζουν,
των ορέων τα παιδιά.

Και καθώς τα παλληκάρια
διούν κοπέλες με σταμνιά,
κυνηγούν σαν τα ζαγάρια,
για να πιάσουνε καμιά.

Μια, πούν’ ευμορφιές γεμάτη
κ’ έχει τα μαλλιά χυτά,
για να παίξουνε κομμάτι,
για να κάμουν χωρατά.

'Δώ κ’ εκεί τα κυνηγούνε
τα κοράσια τα δειλά
κι απ’ τα ρούχα τους τ’ αρπούνε
και τα σκιούν καμιά βολά.

'Δώ τα πάνε, `κεί τα πάνε,
μ’ ένα κρότο φοβερό
τα τρανά σταμνιά τους σπάνε,
και τους χύνουν το νερό.

Κάτ’ αυτό στους κάμπους τρέχει,
στους αγρούς με ταραχή.
Κ’ είν’ αυτό που, δώσ’ του, βρέχει,
κ’ είν’ αυτό που λεν βροχή.