Το θυμάσαι το Μαριώ,
π’ όλη `μέρα στο χωριό
'λογυρνούσε;
Που στην θύρα του σχολειού
με τον γυιό του Μιχαλιού
'τραγουδούσε;

Θα σε `πώ κρυφά στ’ αυτί
δι’ εκείνη κάτι τι—
μα, σιώπα!
Όταν ήμεθα παιδιά,
με `τραβούσ’ απ’ την ποδιά—
να! Σου το `πα!...

Με `τραβούσ’ απ’ τα μαλλιά
και με `φόρτωνε φιλιά
με το ζόρι.
Και μ’ ερώτα—να στο πω, —
διατί δεν αγαπώ,
σαν αγόρι!...

Μιαν ημέρα και καλά
μου `χε φάγει τα μυαλά,
να την πάρω.
Γιατί, λέγ', αν δεν παρθεί,
θε να πα να `πανδρευθεί
με το Χάρο!

Κι από φόβο, το κουτό,
μην το κάμεις, είπ', αυτό!
Και σε παίρνω!
Κόφτω, στην κακιά στιγμή,
απ’ το στόμα μ’ το ψωμί
και στο φέρνω.

Κι’ ως να σώσω την λαλιά,
με αρπά στην αγκαλιά
και με `πάγει.
Κι’ απ’ το φίλα το πολύ,
λίγο έλειψ’ η τρελή
να με φάγει!

Και σ’ ολίγο, σου κρατεί
δυο καινούργια στο χαρτί
δαχτυλίδια.
Το `να `μένα το φορά
τ’ άλλο βάλλει με χαρά
'κείν’ η ίδια.

Και με λέγει να θαρρώ,
πως στου βίου τον χορό
μ’ έχει ταίρι.
Κι ως στου Χάρου το χωριό
θα κατέβουμε τα δυο,
χέρι χέρι!

Και πιστεύοντας αυτά,
τα τρελά και τα κουτά,
'γάλι `γάλι,
σου παθαίνω δι’ αυτή
μιαν αγάπη δυνατή
και μεγάλη!

Μα, σαν `πήρ’ η φλόγα `μπρός
κ’ εκατάλαβα γαμβρός
τι σημαίνει—
έχ’ αλλάξ’ αυτή πολύ:
Είναι κότα το πουλί,
φτερωμένη!

Τώρα – δεν ακούς, αυτέ;—
μέσ’ στους άλλους ντεκολτέ
σου κορδώνει.
Τώρα, γίνηκε κυρά!
και φορεί και μιαν ουρά,
σαν παγόνι!

Κι όπου σμίξουμε τα δυο,
άμα στρέψω και την διώ,
τα `ξινίζει!
Κι’ αν ρωτήσουν: Τι πονώ
και στενάζω και θρηνώ—
δεν γνωρίζει!

Μόνο γράφει στον παππά,
πως έν’ άλλον αγαπά!
Και τον θέλει!
Κι αν το μάθω, λέγ', εγώ,
κι αν θα πέσω να πνιγώ
δεν της μέλει!...