(Τω αειμνήστω Διδασκάλω ως ώφθη μετ’ θάνατον)

Δε χειραγωγεί ραβδίον τ’ άφωτόν του βήμα πλέον
και ο πους του δεν προσκρούει επί βράχων εξοκέλλων.
Επειδή το δύσαν τ’ όμμα, νυν ως άστρον ανατέλλον
τέρπεται, φωτός πελάγη και σοφίας διαπλέον.

Ζων ετάφη, πνεύμα Θείον μεταξύ θνητών πυγμαίων
ζει θανών, εις τας χορείας αναπτάς των συναγγέλων.
Ο τυφλός θεάται τώρα παρελθόν, παρόν και μέλλον
ο βραδύς ανεπτερώθη τας εκτάσεις περιθέων!

Ναι! Την είδον εν τη ξένη, ωσεί όναρ, τη μορφήν του
ναι, ησθάνθην έτι άπαξ των στηθών του τον παλμόν
κ’ ήκουσα, ως εδεήθην, την αρμονικήν μολπήν του!

"Εύδεις, φίλον τέκος;" Μ’ είπε κ’ έχυσ’ ένα στεναγμόν
και την βάρβιτον μ’ αφήκε, με την πατρικήν ευχήν του,
δια να του συμπληρώσω έν’ ασυντελή ψαλμόν.