—Πώς το λένε το πουλάκι,
που στα δένδρα πεταχτό
κελαδεί κάθε λιγάκι—
Δεκοχτώ; Δεκοχτώ;

—Δεκοχτούρα το λαλούνε
ίσα ίσα δι’ αυτό,
γιατί ψάλλει να τ’ ακούνε—
Δεκοχτώ! Δεκοχτώ!

Κι όποιος εις εμέ προβάλει
το αυτί του ξυπνητό,
θε να μάθει γιατί ψάλλει.
Δεκοχτώ! Δεκοχτώ!

Ήταν άλλοτ’ η καημένη
κοριτσάκι διαλεχτό,
—χρόνοι τώρα περασμένοι.
Δεκοχτώ, δεκοχτώ.—

Κ’ είχε μητριά, παιδιά μου,
μια γριά σαν σκελετό.
—Ζύμω, λέγει, τα ψωμιά μου
δεκοχτώ, δεκοχτώ.—

Της ζυμώνει μέσ’ στην σκάφη
το ζυμάρι κορδωτό
κόφτει τα ψωμιά και γράφει
δεκοχτώ, δεκοχτώ.

Τα `πλασε και τα φουρνίζει
μέσ’ στον φούρνο τον ζεστό
ψήθηκαν, τα ξεφουρνίζει
δεκοχτώ, δεκοχτώ.

Μα η στρίγγλα μητριά της
κράζει με θυμό φρικτό,
πως δεν ήσαν τα ψωμιά της
δεκοχτώ, δεκοχτώ!

—Δεκαννιά, φώναζ’ εγίναν,
δεκαννιά και τ’ απαιτώ!
Το `να το `φαγες, κ’ εμείναν
δεκοχτώ, δεκοχτώ!

—Εις την Παναγιά σ’ ομόνω,
στέκει στο χαρτί γραφτό,
τα ψωμιά πως ήσαν μόνο
δεκοχτώ, δεκοχτώ!

—Δεκαννιά! φώναζ’ εκείνη,
ή σε σφάζω στο λεπτό!
Τα `κλεψες, γι’ αυτό `χουν μείνει
δεκοχτώ, δεκοχτώ!

—Μάνα, μην το πάρεις κάκια,
μα σ’ ομόνω στον Χριστό:
Μου παράγγειλες ψωμάκια
δεκοχτώ, δεκοχτώ!—

Μα η στρίγγλα, που ζητούσε
αφορμήν εις το κρυφτό,
'κεί που η φτωχή λαλούσε—
Δεκοχτώ, δεκοχτώ,

Στο καρύδι της στηλώνει
το μαχαίρι τροχητό,
—περασμένοι τώρα χρόνοι
δεκοχτώ, δεκοχτώ.—

Μα ο Θεός γυρνά το χέρι
στον κακό της εαυτό,
και πληγές της καταφέρει
δεκοχτώ, δεκοχτώ!

Και την κόρη μεταβάλλει
σε τρυγόνι φτερωτό,
π’ ως τα τώρ’ ακόμα ψάλλει—
Δεκοχτώ! Δεκοχτώ!