(Τω αειμνήστω Διδασκάλω)

Ακούς τ’ αηδόνια στο βουνό, πώς συνερίζουν πάλι;
Ακούεις, πώς το σήμαντρο την προσευχή του ψάλλει
στης Παναγιάς την εκκλησιά;
Σήκω, πατέρα! `Κούμβησε στ’ ασθενικό μου χέρι,
να `βγούμε ν’ αναπνεύσουμε την αύρα, που μας φέρει
Πρωτομαγιάτικη δροσιά.

Σήκω, και σ’ έφερα χλωρό, Μαγιάτικο λουλούδι
κ’ ένα καινούριο σ’ έγραψα, σαν το `θελες, τραγούδι,
μ’ ένα πρωτόβγαλτο σκοπό
και ήλθα και σου το `φερα στο κρύο σου κρεβάτι
και κλαίω να με λυπηθείς, να σηκωθείς κομμάτι,
ν’ ακούσεις πως θέ’ να `σ’ το πω:

Ξανά `στολίσθηκεν η γη κι ανθήσαν τα λιβάδια
και βόσκουν στην ακρογιαλιά τ’ ασπρόμαλα κοπάδια,
στον ήχο της φλογέρας.
Κ’ οι νιες, που σου μαζεύανε τα δροσερά λουλούδια
σκορπίζουνε τα μαγικά της λύρας σου τραγούδια,
στην δύση της ημέρας.

Κι απ’ την γλυκιά σου μουσική το κύμ’ αναγαλιάζει
κι αλλάζει με την αμμουδιά, που μ’ έρωτα αγγαλιάζει
ένα φιλάκι τρυφερό.
Και μαγεμένα τ’ ουρανού τα διαμαντένι’ αστέρια
απλώνουν το `να στ’ άλλο τους τ’ ακτινωμένα χέρια,
για να πιασθούνε στον χορό.

Γιατί η καρδιά σου την ζωή, τον Έρωτ’ απαρνήθη
και το τραγούδι δεν λαλεί στα φλογερά σου στήθη,
καθώς ελάλει μια φορά;
Πώς έσβησε τ’ αστραφτερό λαμπάδι της στοργής σου
και μ’ άφηκε στα σκοτεινά, τ’ ορφανικό παιδί σου,
χωρίς ελπίδα και χαρά;

Στη λύρα, που μ’ εχάρισες, μια κόρδα μο `χει σπάσει
και τον φαιδρό της τον σκοπό φοβούμαι μην και χάσει,
στην θλίψη μου την ψυχική.
Ξύπνα, πατέρα, κρούσε μου τ’ αρμονικό βιολί σου
και `ταίριασε ακόμη μια με την γλυκιά φωνή σου
την θλιβερή μου μουσική!

Να ψάλλω `να γλυκό σκοπό, τον Χάρο να κοιμίσω
να `μβώ στην μαύρη του σπηλιά, πατέρα, να χυμήσω,
να `ρθώ στην αγκαλιά σου.
Ή να σε κλέψ’ απ’ το βαθύ, το παγερό σκοτάδι,
ή να `πομείνω, να πιασθώ, να σκλαβωθώ στον Άδη,
για να λαλώ σιμά σου.