Όταν μέσ’ στο δρόμ’ ο κόσμος την αυγή
πάνου, κάτου,
βιαστικά περνά και πηγαίνει με σιγή
στην δουλειά του.
Αν ακούσεις βήχ’ απ’ έξω σύ αργό,
έβγα να σε δώσω τ’ άνθη: Είμ’ εγώ.

Κι όταν δώδεκα χτυπήσει κι’ αρχινά
το τραπέζι
κ’ είναι μέσα ο πατέρας, πού πεινά
και δεν παίζει.
Αν σκιαχθείς περνώντας κάποιον, σαν λαγό,
έβγα να σε χαιρετήσω: Είμ’ εγώ.

Κι όταν δύσει του ηλίου πια το φως,
και νυχτώνει
και δεν είναι ή μαμά ή αδελφός
στ μπαλκόνι.
Αν ακούσεις βήμ’ ανδρείο και γοργό,
έβγα, πάρ’ αυτούς τους στίχους: Είμ’ εγώ.

Κι όταν, μέσ’ στο μεσονύχτι το βαθύ,
όλ’ η Πλάση
πέφτει πλέον στα ζεστά να κοιμηθεί.
Αν περάσει
και σφυρίξει κάποιος, σαν τον κυνηγό,
έβγα τότε να τα πούμε: Είμ’ εγώ.