Όλα τα δένδρα `ναι παιδιά,
πο `χουν την Γη μητέρα
κ’ έχουν για χέρια τα κλαδιά,
που σειούνται στον αγέρα.

Σειούνται και λεν μια προσευχή,
λυγούν και προσκυνούνε
τον Ουρανό πο `χει βροχή
και βλέπει πώς διψούνε.

Κι’ ο Ουρανός που τα τηρά,
θυμάται τα παλιά του:
Πώς ήταν χάμου μια φορά
κ’ είχε την Γη γριά του.

Κι απ’ τα φιλιά τ’ αδερφωτά
κι απ’ τ’ αγκαλιάσματά τους,
βγήκαν τα δένδρα όλ’ αυτά,
τα γνήσια παιδιά τους.

Γι’ αυτό του θλίβετ’ η καρδιά
την δίψα τους σαν βλέπει:
Είναι δικά του τα παιδιά,
να τα ποτίσει πρέπει!

Από τον θρόνο του γυρνά
και κράζει μια νεφέλη
και τήνε στέλλει στα βουνά,
στα δάση τήνε στέλλει.

—Πάνε στ’ απότιστα δενδρά,
στα δάση που διψούνε
και πότισέ μου τα φαιδρά
και δώσε τα να πιούνε.—

Βγαίν’ η νεφέλη και περνά
επάν’ από την Πλάση
και βρέχει μέσα στα βουνά
και βρέχει μέσ’ στα δάση.

Και νιώθ’ η Γη χαρά κρυφή:
Ο Γέρος την `θυμήθη!
Και `βγάλλ’ όλ’ άνθη στην μορφή
κι’ όλο καρπούς στα στήθη.

Κι’ απ’ την χαρά την τρυφερή
κι’ από την ευθυμία,
στην χώρα δίδ’ όσο `μπορεί
ευθήνεια κ’ ευφορία.

Γι αυτό φυτεύετε δενδρά
καθείς όπου προφθάσει
κι’ αφήτε να γενούν χονδρά,
να σχηματίσουν δάση.

Για να `χουμε κ’ εμείς βροχή
κι ωραία πρασιναδα.
Δια να κάμουμ’ ευτυχή
την άκαρπην Ελλάδα.