Ακούω του κόσμου τις σιωπές
αντίλαλους του χθες που λεν
είμαστε μόνοι, κανείς μας δεν
γλιτώνει. Ακούω που λένε τις
βραδυές, αδέρφια είναι τι τα
θες τα γέλια και οι πόνοι μα
εμένα με θυμώνει.Σβήνω λοι-
πόν τη λάμπα, ο ήλιος είναι
τζάμπα’ παίρνω τη μαύρη
ομπρέλα μου και βγάζω όλη
την τρέλα μου. Κοιτώντας τώρα
τις πληγές τραβάω μονοκοντυλιές
βαστάω το τιμόνι κι ανοίγουνε
οι δρόμοι.Γκρεμίζουν πόρτες
οι χαρές, η μέρα ξημερώνει
και τα φτερά μου απλώνει.