Κλείνω πόρτες παραθύρια, του καημού κάνω χατήρια
ώρες που σε νοσταλγώ, θέλώ μόνος μου να ζω.
Να φρουκούμαι την καρδιά, στο σεβντά σου να χτυπά.

Του καημού την πόρτα κλείνω, μα τη σκέψη μου αφήνω
να ρθει πάλι να σε βρει μες τη μπόρα σαν πουλί.

Ο βοριάς χτυπά την πόρτα, τρεμοσβήνουνε τα φώτα
και θαρρώ πως είσαι εσύ και γυρίζεις το κλειδί,
μα μου παίρνουν τη χαρά, τα σημάδια του βοριά.

Του καημού την πόρτα κλείνω, μα τη σκέψη μου αφήνω
να ρθει πάλι να σε βρει μες τη μπόρα σαν πουλί.

Πόρτες παραθύρια κλείνω με τη μοναξιά να μείνω.
Στου ονείρου τα σκαλιά ψάχνω να βρω τη χαρά,
μα χαράζει κι εσύ χάνεσαι σαν αστραπή.

Του καημού την πόρτα κλείνω, μα τη σκέψη μου αφήνω
να ρθει πάλι να σε βρει μες τη μπόρα σαν πουλί.