Τα μάτια μ’ ανασήκωσα
κι είδα σβησμένα φώτα
σπασμένα χάλκινα κλειδιά
και σκουριασμένη πόρτα.
Η νύχτα κρύβει ενοχές
κι αστέρια μαυρισμένα
ο ήλιος φέρνει εποχές
με μάθια δακρυσμένα.
Έγιν’ η πόλη φυλακή
κι οι δρόμοι έγιναν αγροί
τώρα που ανθίζει η ενοχή
τ'αγρίμια φέραν οι καιροί.

Η πόλη μοιάζει με γιαπί
στα γκρεμισμένα κάστρα
κι οι λούστροι κάτσαν στο σκαμνί
να βάψουν μαύρα τ'άσπρα .
Στα σπίτια πέφτουν κεραυνοί
κι η ελπίδα είναι στους δρόμους
που ανάβει σπίθα στο κερί
με τον καημό στους ώμους.