Η νύχτα πύκνωσε πολύ
και γέρνει το φεγγάρι
κι εγώ για το χατήρι σου
εβγήκα στο σεργιάνι.

Στα μονοπάτια σου ξανά
σέρνω τα βήματά μου
μες στα στενά σοκάκια σου
αφήνω την καρδιά μου.

Έβγα στο παραθύρι σου, κι αν έχεις στάλα πόνο
λυπήσου τη καρδούλα μου, που κλαίει για σένα μόνο
Έλα και γλυκοπότισε , λουλούδια μαραμένα
μες΄στη ψυχή ν ανθίσουνε, λιβάδια ξεραμένα.

Αστέρι που φεγγοβολά
είσαι μες το σκοτάδι
φωτίζεις τον περίπατο
της σκέψης κάθε βράδυ.

Στα μονοπάτια σου ανθέ
οταν κανείς διαβαίνει
Θέλει εκεί να προχωρεί
και η ψυχή ας βγαίνει.