Μοιάζει φύλλο του ανέμου, η αγάπη σου καημέ μου
κι όσα όνειρα κι αν κάνω , κάθε δειλινό τα χάνω.

Κι όταν η αυγή χαράζει, του σεβντά σου το μαράζι
με πηγαίνει στ ΄ακρογιάλι για να δω φουρτούνα πάλι.

Της βροχής είσαι ψιχάλα , στων ονείρων μου τη σκάλα
κι άλλοτε φωτιά που καίει , η καρδιά κρυφά να κλαίει.

Χίλιες έγνοιες κάθε βράδυ, με κυκλώνουν στο σκοτάδι
μα εσύ είσαι μια πληγή που συχνά αιμοραγεί.

Φύλλο που ο βοριάς το παίρνει, του σεβντά φουρτούνα φέρνει
και πηγαίνω στα χαμένα , για να βρω λιμάνια ξένα.

Χίλιες έγνοιες κάθε βράδυ , με κυκλώνουν στο σκοτάδι
μα εσύ είσαι μια πληγή, που συχνά αιμοραγεί.