Χρόνια στη σιωπή μ’ ανοιχτά πανιά
πέτρα το σκαρί, πέτρα κι η καρδιά.
Πως να ταξιδέψω που `μαι πετροκάραβο
κι είσαι θάλασσα,
μόνο ν’ αγναντέψω τ’ όνειρο που φάνηκες
σαν σ’ αντάμωσα.

Πως σκάει μέσα σου η ζωή
βουβός καημός σε λιώνει
έλα στο μαύρο μου βυθό
χέρι λευκό σ’ απλώνει.

Άνεμος κρυφός κύμα στη ψυχή
δίδυμος καιρός, πάθος κι ενοχή.
Πώς να λησμονήσω τη στεριά που μ’ έθρεψε
κόρη μάγισσα.
Πώς να συγκρατήσω την ορμή που μ’ έπιασε
σαν σ’ αγάπησα.

Πως κλαίει μέσα σου η ζωή
μοίρα διπλή σε πνίγει
έλα στο μαύρο μου βυθό
κι η αγκαλιά μου ανοίγει.