Εγώ θα πάω σαν το γέροντα χειμώνα
Στις κορυφές του Ελικώνα
Να μην ακούω ήχο κι αντάρα
Να’ μαι μονάχος να παίζω γκάιντα…

Θέλησα κάποτε απ’ τη μοίρα να ξεφύγω
Να ταξιδέψω ήθελα όχι να φύγω
Όμως στου κόσμου όλα τα ύψη και τα βάθη
Με κυνηγάει κάτι απ’ την πόλη του Καββάφη
Και κάπως έτσι μ’ έβγαλε ο βηματισμός μου
Στις μητροπόλεις όλου του κόσμου
Ρούφηξα λαίμαργα κουλτούρα και ιστορία
Απ'του ορίζοντα τα τέσσερα σημεία
Και να λοιπόν που βρέθηκα και στο Λονδίνο
Μουντή βροχή, καμία όρεξη να μείνω
Milano, Montréal, Nueva York και Ρώμη
Instabul, Ankara, Marseille και που `σαι ακόμη
Πανεπιστήμια, δουλειά, λεφτά, πτυχία
Μα πάντα κάτι λείπει απ’ την ιστορία
Όλα καλά βρήκα και γκόμενα και σπίτι
Μα πώς να λέγεται το γλέντι στη Μαδρίτη;
Κι ύστερα πάλι αυτά τα «θου» δε μου πηγαίνουν
Κι όταν ραπάρω δε θα με καταλαβαίνουν
Γι'αυτό λοιπόν θα τον περάσω το χειμώνα
Σαν τον γέροντα χειμώνα

Εγώ θα πάω σαν το γέροντα χειμώνα
Στις κορυφές του Ελικώνα
Να μην ακούω ήχο κι αντάρα
Να’ μαι μονάχος να παίζω γκάιντα…

Ζώντας σε πόλη, γκρίζα τα τοπία,
χωρίς κάπου αρμονία και ρυθμό με αρρυθμία
Μέσα μου η φύση βγάζει αρχέγονα τα ένστικτα
σαν βρίσκομαι απέναντι σε κορυφές με ομίχλη
Δάση γεμάτα με πλάσματα περίεργα
Που έχουν τη γνώση σε μαγείες φωτεινές
Σαν οπτασίες στο χρυσό του σεληνόφωτος
σαν τις ομίχλες μες στις βαρυχειμωνιές
Μέσα μου λιώνω στου τσιμέντου την ρουτίνα,
βλέπω γκρίζο τοίχο όταν τραβάω την κουρτίνα
Πάντα κάτι άτομα περίεργα και μίζερα
που μέσα στ’ αυτοκίνητα ξεχάσανε τα βήματα
Και νοσταλγώ όλες τις ράχες, τα περάσματα
Και τα πετρόχτιστα γεφύρια της Ηπείρου
Του Ψηλορείτη τα μιτάτα κι άλλα θάματα
Σαν τις νεράιδες στις ακρογιαλιές τις Σκύρου
Και πάντα σκέφτομαι προς τα βουνά να πάω
Σαν καπετάνιος στο αντάρτικο που ζω
Σαν το χειμώνα στις κορφές να καταχνιάζω
και η ανάσα μου τραγούδι στον ασκό