Νιώθεις να πέφτεις απ’ τα ψηλά τελειώνει η αναπνοή,
η ανάσα μου, ανάσα σου, ανάσαινε ζωή.
Κάθε φιλί μου μάσκα ομορφιάς
κι όλος ο κόσμος μου έλεγε για μας.
Για σένα ήμουν όαση στην έρημο,
άφησες τ’ αληθινό για ομοίωμα κέρινο.
Ήμουν το πιο όμορφο κομμάτι της ημέρας σου,
μάλλον ήθελες ν’ αλλάξει ο αέρας σου.

Ήμουν για σένα η κάθε σου αναπνοή,
μα όλα τελειώσαν σε μια στιγμή.
Κι αν σου κόβεται η ανάσα,
αν θα λες παντού πως δε σου λείπω, θα σου λείπω.
Κι αν αυτή σε πάει στ’ άστρα,
εγώ ήμουν τ’ οξυγόνο και δε θα `χεις πια ζωή.

Ήμουν για σένα τ’ οξυγόνο
δίχως εμένα πια δεν έχεις χρόνο,
νόμιζες τέλειωσα όμως δυναμώνω.
Με κάθε μου άσμα σου `ρχεται άσθμα,
έφυγες μακριά μεγάλωσε το χάσμα.
Παντού καπνός βαριανασαίνεις,
έσβησε η φωτιά, ε, καταλαβαίνεις.
Μόνος σου πια στην αγκαλιά της νύχτας,
χάθηκε ο έρωτας και φάνηκε ο βήχας.

Ήμουν για σένα η ίδια σου η ζωή,
μα ήταν ψέμα ότι είχες πει.
Κι αν σου κόβεται η ανάσα,
αν θα λες παντού πως δε σου λείπω, θα σου λείπω.
Κι αν αυτή σε πάει στ’ άστρα,
εγώ ήμουν τ’ οξυγόνο και δε θα `χεις πια ζωή.

Ξέχασες πως χτύπαγε η καρδιά σου
κάθε φορά που είμαστε αγκαλιά.
Νόμιζες πως θ’ άντεχες μακριά μου
μα κάθε βράδυ εμένα θα ζητάς.
Κι αν σου κόβεται η ανάσα,
αν θα λες παντού πως δε σου λείπω, θα σου λείπω.
Κι αν αυτή σε πάει στ’ άστρα,
εγώ ήμουν τ’ οξυγόνο και δε θα `χεις πια ζωή.

Κι αν σου κόβεται η ανάσα, κι αν σου κόβεται η ανάσα,
αν θα λες παντού πως δε σου λείπω, θα σου λείπω.
Κι αν αυτή σε πάει στ’ άστρα, κι αν αυτή σε πάει στ’ άστρα,
εγώ ήμουν τ’ οξυγόνο και δε θα `χεις μια ζωή.