Εκεί στο δρόμο μου, στη γειτονιά μου
στο σπίτι που `μενα, πήγα ξανά.
Κι είδα τα ρούχα μου τα παιδικά μου,
μπήκα στης μάνας μου την αγκαλιά.

Είμαι παράξενο παιδί
‘λεγαν οι φίλοι κι οι γνωστοί
παράξενο παιδί θα μείνω, όμως με καθαρή ψυχή.
Είμαι παράξενο παιδί, γιατί καλό δεν έχω δει
τα όπλα μου δεν παραδίνω,
παράξενο παιδί θα μείνω.

Εκεί στο δρόμο μου, ψηλοί οι τοίχοι
όσο μεγάλωνα γίναν μικροί.
Ελπίδας όνειρο μες το ξενύχτι
του εαυτού μου καταστροφή.

Είμαι παράξενο παιδί
‘λεγαν οι φίλοι κι οι γνωστοί
παράξενο παιδί θα μείνω, όμως με καθαρή ψυχή.
Είμαι παράξενο παιδί, γιατί καλό δεν έχω δει
τα όπλα μου δεν παραδίνω,
παράξενο παιδί θα μείνω.