Σαν μαζεύτηκαν τα νέφη
κι ήρθαν οι βροχές οι πρώτες
τα παιδιά της γειτονιάς μας
πήγαν όλα στρατιώτες.

Ο μεγάλος αδερφός μου,
που ΄ταν γέλιο και τραγούδι,
το ξανθό το παλληκάρι
που δεν είχε βγάλει χνούδι
στ΄αγγουρο το μάγουλό του
το παιδί με την κιθάρα
τα παιδιά της γειτονιάς μας
τ άρπαξε μεγάλη μπόρα.

Όταν έκλεισα την πόρτα
στ΄αδειανό το σπιτικό μου
και τα βήματα είχαν σβήσει
κει στην άκρια του δρόμου,
το κρεβάτι του είδα το άδειο
και στην άκρη πεταμένο
ένα ρούχο που φορούσε
παλληκάρι μου καημένο.

Όταν έκλεισα την πόρτα
στ΄αδειανό το σπιτικό μου
και τα βήματα είχαν σβήσει
κει στην άκρια του δρόμου.

Του Βοριά του παραγγέλνω
τα παιδιά της γειτονιάς μας
να μην τα κακοκαρδίζει
τώρα που ΄ναι μακριά μας
και σαν άστρο δω να πέφτει
μόνη χάρη θα ζητήσω
με την άνοιξη τ΄αγόρια
να ΄ναι όλα πάλι πίσω.