Οι τοίχοι πλησιάζουνε με θράσος
το πάτωμα μια θάλασσα από κλάμα
σαν τράπουλα που χάθηκε ο άσσος
τυλίγω της αγάπης σου το τραύμα…

Κρατάει τώρα επίδεσμο η συγγνώμη
απ' το ταβάνι γράμματα να στάζουν
κι έτσι όπως τ' απλώνω στο σεντόνι
τα πάντα το όνομά σου να διαβάζουν…

Και δεν βρίσκω μια ασπιρίνη
να σκοτώσει ότι έχει μείνει
κι η καρδιά ζωή σου δίνει
δεν μ' ακούει πια
είσαι κύκλος που δεν κλείνει
και δεν βρίσκω μια ασπιρίνη
να ξεχάσω ότι έχει γίνει
και να δω μπροστά…

Οι άνθρωποι σε μένα τώρα βλέπουν
την τρέλα να αγκαλιάζει την σιωπή
οι έρωτες γι' αυτούς που τους αντέχουν
εγώ δεν έχω έξοδο κινδύνου…

Με πάλεψες στα ίσια για όσο ακόμα
κοιτούσαν οι ευχές μας το ίδιο αστέρι
κι η σχέση μόλις έπεσε σε κώμα
μ' αγκάλιασες και τράβηξες μαχαίρι…

Και δεν βρίσκω μια ασπιρίνη
να σκοτώσει ότι έχει μείνει
κι η καρδιά ζωή σου δίνει
δεν μ' ακούει πια
είσαι κύκλος που δεν κλείνει
και δεν βρίσκω μια ασπιρίνη
να ξεχάσω ότι έχει γίνει
και να δω μπροστά…