Ταράχθ’ ο ύπνος κ’ έστησε, Θεέ, τα βλέφαρά μου,
σαν `λάφια, που τον κίνδυνο μέσ’ στον δρυμό προσέχουν!
Σαν βρύσαις μέσ’ στην έρημο, θερμά τα δάκρυά μου
τα μάγουλά μου τα χλωμά κατρακυλούν και βρέχουν.
Και η φωνή μου θλιβερή στον ήσυχον αγέρα,
σαν σήμαντρον ακούεται που θρηνωδεί, Πατέρα!

Η νύχτα παίρνει τον αχό πα στα φτερά τα μαύρα
και τον σκορπίζει μακριά σταίς χώραις, που υπνούνε.
Και σαν το κύμα του `γιαλού, ξαναπιστρέφ’ η αύρα,
γεμάτη μ’ άπειραις φωναίς, π’ ακούσαν κι’ αντηχούνε:
Είν’ αγρυπνιά και δέηση, π’ όλ’ η Χριστιανοσύνη,
γονατιστή μ’ εμένανε, `μπρός στο θρονί σου χύνει.

Κλίνε το ους Σου, κι άκουσε της γης το καρδιοχτύπι!
Και νιώσε τ’ αναφιλητά και τον καημό του κόσμου
και διε το δάκρυ των φτωχών, των ορφανών την λύπη,
τον πόνο, που `πλημμύρησε και ξεχειλίζ’ εντός μου!
Δε δέομαι για βασιλιά και για μεγαλοσιάνο:
Για έν’ αγαπημένο Σου την προσευχή μου κάνω.

εχθές ακόμη μια χαρά, σαν ήλιος π’ ανατέλλει,
σ’ όλο τον κόσμο `χάριζε παρηγοριαίς κ’ ελπίδαις.
Σήμερα, σύννεφο θολό απ’ τη μορφή του θέλει
να μας σκεπάσει ταις γλυκιαίς, ταις πρόσχαραις αχτίδαις.
Κι ο Χάρος μέσ’ στο σύννεφο με είπαν πως εφάνη,
στο σκελετό το χέρι του τ’ απόνετο δρεπάνι!

Και Συ, Ταμίας της Ζωής, Αυθέντης του Θανάτου,
που είσαι και δε φαίνεσαι, βοήθεια να του γένεις!
Αν Σε προλάβει το κακό, ποιον έχεις εδώ κάτου
να κάμεις αντιπρόσωπον εντός της οικουμένης,
να Σου μοιράζει τ’ αγαθά, που θα του έχεις δώσει,
με τόσην ευχαρίστηση με προθυμία τόση;

Για σήκω! Ζώσου το σπαθί κι ανάβα τ’ άλογό Σου
και πάλεψε τον Θάνατο, που του `κατσε στο πλάγι!
Αυτός Σου τον εφθόνησε, γιατ’ ήταν εδικός Σου
κ’ ήλθε χωρίς την άδεια Σου και τον παραφυλάγει.
Για να του θλίψει την καρδιά, για να μας παραπείσει,
πώς δεν υπάρχ’ ένας Θεός φιλάνθρωπος στην κτίση!...

Ω! Πώς να το συλλογισθώ; Κι’ ο νους πώς να το βάλει,
πώς μία τέτοι’ απόφαση μπορεί ποτέ να γένει;
Η σκέψη μ’ αναβαίνει μια, και μια βυθιέται πάλι
μέσα στου νου την θάλασσα την ανεμοδαρμένη!
Λες η ψυχή τη μάχεται λες την παλεύει κάτι
γιατ’ είναι μαύρη και φρικτή και χαλασμό γεμάτη!..

Μ’ αν είσαι Συ, που `πρόσταξες έν’ άγγελον ειρήνης
να `ρθει στον κόσμο να τον `βρει και να τον αναπαύσει—
αν είσαι Συ, που σπλαχνικά τ’ αγκάλια Σου προτείνεις
και τον καλείς τους ουρανούς μαζί Σου ν’ απολαύσει—
ω! Στρέψε διέ τα ορφανά, τα δύστυχα λυπήσου
και πάρ’ αυτό το πρόσταγμα και την βουλήν οπίσου!..

Είν’ ο Παράδεισος γλυκός, —μ’ αυτός είν’ εδικός του,
για την αιωνιότητα, όπου ποτέ δεν παύει.
Ω! Κόψ’ από τα χρόνια μου κ’ εδώ, στην γη μας, δώσ’ του
ζωήν, που σαν αφήσει μια, ποτέ πια δε θα λάβει!
Ω ναι! Ω ναι! Σου δέομαι! Κάμ’ έλεος και χάρη
κι άφες να ζει προς δόξαν Σου, του έθνους το καμάρι!