Εχθές ο ήλιος μια χαρά
μ’ όλη την οικουμένη
πά’ στ’ άρμα του `ζαχάρωνε.
Και με τα ήμερα νερά
η θάλασσ’ απλωμένη,
την λάμψη του καμάρωνε.

Σήμερα η όψη του γκαβή,
σαν άπλυτο τηγάνι,
ζαρώνει μέσ’ στ’ αχούρι του.
Κ’ η θάλασσα, σαν παλαβή,
τα ρούχα της δαγκάνει
και του τα φτει στην μούρη.

Εχθές τα φύλλα σειούντανε,
μα δε θα `πέφταν κάτου,
για όλης της γης τα τάματα.
Κι’ ο ουρανός `θαρριούντανε
στα γιορτερά σκουτιά του
κ’ ήταν `περφάνειας, θάματα.

Σήμερ’ αγέρας `σάρωσε
τα φύλλα στο λιβάδι,
τα `πλάκωσε με χώματα
και στ’ ουρανού εσκάρωσε
το γαλανό καβάδι
χίλια λερά `μβαλλώματα.

Εχθές ο Μώκος, υπουργός ,
χαρές και χάρες μόνο
στους φίλους εδιαμέριζε
και σαν εδιάβαινε γοργός
απ’ την Βουλή στο Θρόνο,
η Δόξα τον αγέριζε.

Σήμερα είναι συννεφιά
και γρίνια και μουρμούρα
κι’ αναποδιά – βλαστήμα τα!
Και του τινάζει την προβιά
η κάθε πατσαβούρα