Της διανοίας σου, ποιών, μη περικείρεις το πτερόν
κ’ εντός στενών μη σώρευε τας σκέψεις σου ορίων,
ως απρονόητος ανήρ συμπύκνους περικλείων
αλληλομάχους πετεινούς εντός κλωβίων πνιγηρών.

Άλλ’ όμως και μη όργωνε δεκαπεντάπλεθρον αγρόν,
αν δεν ην’ έμπλεον σποράς του νου σου το ταμείον.
Μηδέ αραίωνε πολύ, ως κάπηλος, μιγνύων
εις την θερμήν σου ποίησιν ψυχρόν, νηφάλιον νερόν.

Διότ’ ιέραξ κολοβός δε φθάν’ εις Θεία ύψη
κ’ ιδέαι αεικίνητοι, ο χώρος αν ταις λείψει,
την χάριν των συμβλάπτουσιν, αν όχι τους κροτάφους.

Διότι, σπείρων ενδεώς, θερίζεις μετ’ ενδείας:
Λέξεις κεναί, είναι γνωστόν, δε θέλγουν τας καρδίας
και στίχους δίχως ποίησιν τους προτιμούν αγράφους.