Κρίμα στ’ ωραίο το χαρτί,
στο μαύρο το μελάνι
και στην γραφή την διαλεχτή,
που είχα κάνει!

Κρίμα στα λόγια τα γλυκά,
νου και καρδιά γεμάτα!
Ήσαν για `μάτι’ αρχοντικά,
'φτιά ντελικάτα.

Μα συ `χες μάτια σφαλιχτά
για των Μουσών την χάρη
και μόνο γι’ άχερ’ ανοιχτά
και για κριθάρι.

Είχες μικρή φιλοτιμιά
και ακοή μεγάλη—
'Μβήκεν η ποίησ’ απ’ τη μια,
'βγηκ’ απ’ την άλλη!