Με τι χαράν το ήκουσα, στοχάσου,
πώς εορτάζ’ η προσφιλής μικρά σου!
Αμέσως ήπλωσα την χείρα,
ως επί νέας ευρετής.
Αλλ’ όταν ένθους την επήρα:
"Ψάλεις—ετραύλισεν η λύρα—
Κατόπιν εορτής!"

Τότε μου ήλθ’ εξαίφνης, συλλογήσου,
να μάθω καν πότ’ είν’ η εορτή σου.
Κ’ ηρώτων γέροντα και νέον:
"Ξεύρεις ο άγιός του τις;"
Τέλος, από χαράν εκπνέων,
το έμαθον. Πλην ήτο πλέον
κατόπιν εορτής!

Υπομονή! Θα μάθω δίχως άλλο,
πότ’ εορτάζ’ έν τέκνον του μεγάλο!
Αλλά, εις την στιγμήν επάνω
της αποφάσεως αυτής,
χωρίς να ήθελα μανθάνω,
πώς την απόφασην την κάνω
κατόπιν εορτής!

Αλλά λοιπόν; Τότε κανείς οφείλει
να μάθει πια μην έχουνε Βασίλη!
Κι αν έχουν, "Φίλε", να του ψάλει
"κι από την Κρήτη βουλευτής!"
"Έχουν!" Με είπαν τότε άλλοι.
Μήπως κι αυτό το είπαν πάλι
κατόπιν εορτής;

Αν ίσως ναι, βεβαίως η Κυρία
θα σ’ ερωτήσει τις είν’ η αιτία.
Παρακαλώ, εκ μέρους μου απάντα,
πως είμαι Έλλην ποιητής.
Όλα δε κράζουν τα συμβάντα,
ότι ο Έλλην φθάνει πάντα
Κατόπιν εορτής!