Επειδή και σ’ αγαπώ
κ’ είμαι φίλος της γενιάς σου,
άκουσέ μου να σε `πώ
κάτι τι για τας σπουδάς σου.

Στην Ευρώπη μη θαρρείς
πως την γνώση, σαν σφουγγάτο,
σαν μπουρέκι θα την βρεις
κενωμένη μέσ’ στο πιάτο.

Ο σοφός , κάθε φορά
που μιαν επιστήμη γράφει,
βάλει μόνο την σπορά
μέσ’ στο ίδιο του χωράφι.

Με φραγή τήνε σφαλνά,
με μια θύρα την κλειδώνει,
μην την βλάψουν τα χτηνά
κ’ οι ανήξεροι γειτόνοι.

Μ’ αυτού μέσα στην φραγή
τ’ ανοιχτάρι τ’ έχει ρίξει,
για να το `βρ’ όποιος νοεί,
όποιος ειμπορεί ν’ ανοίξει.

Όταν `δρώσεις στην σπουδή
και την γλώσσα τ’ αποκτήσεις,
τότε το `βρες το κλειδί,
άνοιξ', έμβα να θερίσεις.

Μα σαν `μβείς στην ξένη γη,
η νεότη σ’ ας μην πάρει
κάθε χόρτο για φαγί,
για σπορά του περβολάρη.

Κείνος έσπερν’ ο φτωχός
σιταράκι, μόν’ αθέρα.
Μα ο τόπος μοναχός
βγάλ’ αγκάθια κάθε μέρα.

Μη μου πέσεις το λοιπόν
και θερίσεις άρον άρον,
για πνευματικόν καρπόν,
ταίς τσικνίδαις των γαδάρων!

Το δρεπάνι σ’ ας στραφεί
εις τα διαλεγμένα στάχυα,
πο `χουν μέσα τους τροφή
δι’ ελληνικά στομάχια.

Και στ’ αμάξι, στην ψυχή,
φόρτον’ όσ’ αυτή σηκώνει.
Μην της σπάσουν οι τροχοί,
πριν τα φέρει μέσ’ στ’ αλώνι.

Μέσ’ στ’ αλώνι, μέσ’ στον νουν,
λέπτυνέ τα, λίχνισέ τα
και τα κούφια που φανούν
εις την αχερίστρα πέτα.

Κι ό,τι κάμνει για ψωμιά
ό,τι θρέφει και μεστώνει,
πέρασέ τ’ ακόμη μια
απ’ την κρίση, απ’ το δρεμόνι.

Και σαν διείς πως απερνά
κ’ έχει βάρος, όπου πέσει,
δώσε το στον μυλωνά,
στον Καιρό, να σου τ’ αλέσει.

Απ’ τ’ αλεύρι το λεπτό,
κάθε πίτερο να `βγάλει,
ως να μείνει διαλεχτό
και καθάριο σεμιδάλι.

Τώρα ήλθεν η στιγμή.
Έχεις πνεύμα για προζύμι;
Ζύμωσέ μου το ψωμί,
σαν τον ήλιο, σαν τ’ ασήμι.

Και με ζήλια και στοργή,
στης καρδίας σου τ’ αρμάρι
σκέπασμα’ το με την σιγή,
ως ν’ ανέβει το ζυμάρι.

Έπειτα στην πλασταριά
βάλ’ την άπλαστη σοφία,
μια μορφή με μαστοριά
να της πλάσ’ η φαντασία.

Και κατόπι στο βαθύ,
στο θερμό της το καμίνι
φούρνισέ την, να ψηθεί
κ’ ελαφρό ψωμί να γίνει.

Να το φάνε τα παιδιά
κ’ οι γερόντοι κι όποιος λάχει,
να τους κάτσει εις την καρδιάν
κι όχι μόνον στο στομάχι.