Όλα καλά και άγια και σχωρεμένα, Νόρμα,
εις όσα η συνήθεια, η κλίσις σε παρώρμα,
η φύσις, που δεν έμαθες εις νουν να υποτάσσεις.
Ένα μονάχα σε χαλά,
ένα δεν έκαμες καλά:
Ενώ εγώ σε `χάιδευα, εσύ να με δαγκάσεις!

Κάποιος φτωχός γι’ αρρωστικό δεν έχει τι να φάγει
κ’ εσύ χορταίνεις ζάχαρη, μπισκότα μέσ’ στο τσάγι.
Καλά! Είναι συνήθει’ αυτό πόσοι στον κόσμο τάχα
δεν είχαν άλλοτε ψωμί
και τώρ', αφέντες με τιμή,
παραπονιούνται, γιατί ζουν με πέρδικες μονάχα;

Κ’ ενώ της χήρας τα παιδιά κοιμούνται πά’ στο χώμα,
συ ξενυχτάς καλότυχη μέσ’ στης Μαρής το στρώμα.
Αγία κλίσις είν’ αυτή! Στον κόσμο ποιος δε δίνει
ελευθερία και χαρά
και προίκα κι’ άμετρον παρά,
για ν’ αποφύγει, σαν και σε, τη μοναξιά στην κλίνη.

Αλήθεια, για τα χάδια αυτά, που σ’ έχουν παραλλάξει,
ευρίσκουν κάπου τα χαλιά όχι πολύ εν τάξει—
Συγχωρεμένο φυσικό, που πάντα να ξεκάμει
μιαν ώρ’ αρχύτερα κοιτά
απ’ άχρηστα και περιττά!
Διαφέρει τάχατες γι’ αυτό, στον δρόμο, ή στο χράμι;—

Όλα καλά και άγια και σχωρεμένα, Νόρμα,
εις όσα η συνήθεια η κλίσις σε παρώρμα,
η φύσις, που δεν έμαθες εις νουν να υποτάσσεις.
Αυτό μονάχα σε χαλά,
αυτό δεν έκαμες καλά:
Ενώ εγώ σε χάιδευα, εσύ να με δαγκάσεις!