Αν δεν επλάσθης όμοιος προς τον βαθύν ωκεανόν,
όστις συνθραύει τα δεσμά τ’ ωσεί αράχνης νήματα
κι’ αλέθει μετά βρυχηθμών ηπείρους εις συντρίμματα,
πάν όριον βροτόθετον αγέρωχος περιφρονών.

Αν ως ο Γάγγης δεν αντλείς την δωρεάν σ’ εξ ουρανών,
αποκαθαίρων τας ψυχάς εις τα γλαυκά σου κύματα,
αν δεν κυλάς ως Πακτωλός χρυσού κ’ ηλέκτρου θρύμματα,
πηγάζων μυστηριωδώς από κευθμώνων σκοτεινών.

Καν έσο ρύαξ διαυγής την δίψαν μας δροσίζων
παν νέφος επί τ’ ουρανού, παν της ακτής σ’ ανθήλιον
εις τα υγρά σου κρύσταλλα πιστώς εγκατοπτρίζων.

Και δος ημίν της Φύσεως έν’ προσιτόν ειδύλλιον,
αριστοτέχνης ένθεος, με τόνους εικονίζων
του πένθους τας ψυχράς σκιάς και της χαράς τον ήλιον.