Πού πάτε, βρε διαλογισμοί κ’ αισθήματά μ’ ακέρεια,
γοργοί σαν τους σταυραετούς, θερμά σαν τα `ξαφτέρια
κ’ εγώ δε σας προφθάνω;
Μη `βρόντησεν Ελληνικό στην Ήπειρο κανόνι
κι’ ο Θεός λεβέντας ευλογεί, λεβέντας στεφανώνει
στον Όλυμπον επάνω;

Μη `νδύθηκε νέο κορμί το πνεύμα του Κανάρη
και με τ’ ατρόμητο δαυλί, το φοβερό κοντάρι
στα κύματα προβάλλει;
Μη στους ανέμους `τίναξε μιαν εχθρικήν αρμάδα
κ’ οι φλόγες της εφέξανε κ’ εφάνηκ’ η Ελλάδα
ανδρεία και μεγάλη;

Για συ γλυκοχαιρέτα την! Συ πες της από `μένα:
ένα Θρᾳκόπουλ’ άπωσε χέρι αλυσοδεμένα
κ’ ένα στεφάνι πλέκει.
Να το φορέσ’ ο νικητής, που θα `ρθει να μας φέρει
με το `να χέρ’ ελευθεριά, με τ’ άλλο του το χέρι
σπαθί κι’ αστροπελέκι!

—Ούτε κανόνια ακούσθηκαν, ούτε λεβέντης `φάνη,
πού καν απ’ το τσιγάρο του `λίγη φωτιά να βάνει
σε μια βαρκούλας πλώρη!
Γιατί η Ελλάδα πολεμά με του σχολειού κονδύλι
κ’ είναι στα χέρι αδύνατη και δυνατή στα χείλη,
σαν μια γεροντοκόρη!

Κι αν πάμε `μεις, μι άλλη χαρά μακράν σου μας πλανεύει
μι’ άλλη γιορτή `ξημέρωσε κ’ ειρηνικά μας γνεύει
στου Βόσπορου την άκρη.
Σ’ ένα παλάτι, που `δωκε στην βάρκα μας λιμένα,
στήνουν τραπέζ’ αρχοντικά, ποτήρια χρυσωμένα
για τ’ αμπελιού το δάκρυ.

Κερνούν κ’ ευχιούνται μια και δυο, πίνουν κ’ ευχιούνται πάλι,
με το τραγούδι του πουλιού, που `πρόφθαξε και ψάλλει
στ’ ωραίο παραθύρι:
Θεός να δίδει την χαρά, Θεός την γεροσύνη!
Θεός την αγαλλίαση παντοτινά να δίνει
στον Σπιτονοικοκύρη!