Μες στα στερνά τα δειλινά εβάδισα μονάχος,
πήρα για όπλο στην ψυχή της θάλασσας το βιός
κι όπως εμάκραινε η στεριά βυθίστηκα στο λάθος
για της γοργόνας τη ματιά που θάμπωσε το φως.
Ήρθε στα μάτια μου εμπρός θλιμμένος ένας βράχος,
μουρμούρισε την πίκρα του και έκλαψε βουβά,
πώς μία κόκκινη κλωστή αόρατη στο βάθος
ναυάγησε και έγειρε στου κόσμου τα κενά.
Αν είχα σύγνεφο πουλί κι ένα αρχαίο δράμα,
μία ψυχή και μια ματιά γιομάτη ωκεανό,
ίσως να έστρεφα γοργά της θάλασσας το τραύμα
και την κλωστή να έδενα αγνάντια στον καιρό.