Δεν ήταν σώμα που με κράτησε
πλατάνι ν’ ακουμπήσω,
μαύρη σκιά για να κρυφτώ
ή χώμα να βλαστήσω.
Αίμα ήταν στα χέρια μου
πριν βγω να πολεμήσω,
μαχαίρι να θανατωθώ
και άλλο να μην ζήσω.

Έρωτας τάχα και κακό
να σε παραμυθιάζει,
ταξίδι για αθάνατους
που άλλο δεν του μοιάζει.
Που σαν τον φέρνει πιο κοντά
το σώμα σαν ταράζει,
τα όσια και τα ιερά
να μην τα λογαριάζει.

Που να `ξερε και το μυαλό
πόσο θα κακοπάθει ,
στην πλάνη του που βούλιαξε
και στα μοιραία λάθη;
Μα από τα πέρατα της γης,
στης θάλασσας τα βάθη,
όσα του κράτησα κρυφά
κανείς δε θα τα μάθει.