Έλεγα ότι είσαι ο ήλιος που κάνει ν’ αστράφτουν
τα ροδόδεντρα.
Έλεγα ότι είσαι το πέτρινο άγαλμα που ορίζει την πορεία
των ημερών.
Έλεγα ότι είσαι ο ολόλαμπρος βασιλιάς που θνητός δεν
τολμά να ζυγώσει.
Μα όταν με το συντεφένιο μου δάχτυλο
άγγιξ’ ανάλαφρα τον περήφανο ώμο σου,
έγινες ένα μικρό, πολύ μικρό αγόρι
που κρύβει το φόβο του στη μελαψή μου μασχάλη.