Ένα φύλλο έπεσε
υστέρα δυο
και τρία.
Μες στη σελήνη κολυμπούσε ένα ψάρι.
Το νερά κοιμάται μια ώρα
κι η άσπρη θάλασσα εκατό.
Η κυρία
ήταν επάνω στο κλωνάρι πεθαμένη.
Η καλόγρια
έψελνε μες το νεράντζι.
Το κοριτσάκι
πήγαινε απ’ το πεύκο στην κουκουνάρα.
Και το πεύκο
αναζητούσε το μικρό φτερό της τρίλιας.
Όμως τ’ αηδόνι
θρηνούσε τις πληγές του τριγύρω.
Κι εγώ το ίδιο
γιατί έπεσε ένα φύλλο
υστέρα δυο
και τρία.
Κι ένα κρυστάλλινο κεφάλι
κι ένα χάρτινο βιολί
και το χιόνι σάπιζε με τον κόσμο
ένα-ένα
δυό-δυό
τρία-τρία
Ω, φίλντισι σκληρό της αθέατης σάρκας!
Ω, κόρφε της αυγής δίχως μυρμήγκια!
Με το αερικό των κλώνων,
με το αϊ των κυράδων,
με το κόασμα των βατραχιών,
με του μελιού τον κίτρινο πηλό.
©ά ρθει ενός ίσκιου ο κορμός
δαφνοστεφανωμένος.
Θα `ναι σκληρός σαν ένας τοίχος
για τον άνεμο ο ουρανός,
και τα ξεριζωμένα κλωνάρια
θα φύγουν χορεύοντας μαζί του.
Ένα-ένα
γύρω απ’ τη σελήνη,
δυό-δυό γύρω απ’ τον ήλιο,
και τρία-τρία
για ν’ αποκοιμηθεί το φίλντισι καλά.