Κάτω απ’ την πύλη της Φάτνης,
μαζεύονται οι τσιγγάνοι.
Ο Ιωσήφ, όλο πληγές,
μια κοπέλα σαβαρώνει.
Πεισματικά στριγγά τουφέκια
ακούγονται όλη νύχτα.
Η Παναγία γιατρεύει τα παιδιά
με σάλιο αχνό από άστρα.
Μα να η Πολιτοφυλακή
τραβάει και σπέρνει πυρκαγιές,
όπου όλο νιάτα και γυμνή
καίγεται η φαντασία.
Η Ρόζα, εκείνη των Καμπορίος,
στην πόρτα της στενάζει καθισμένη
με τα δυο στήθια της κομμένα
βαλμένα πάνω σ’ ένα δίσκο.
Κι άλλα κορίτσια τρέχαν
απ τις πλεξούδες τους κυνηγημένα,
μες σ’ έναν άνεμο όπου σκάνουν
ρόδα από μαύρο μπαρούτι.
Όταν όλες οι στέγες
αυλάκια γίνηκαν στη γης,
άλαφροσάλεψε η αυγή τους ώμους της
σαν πέτρινη μακριά κατατομή.