Σαν πυρακτωμένο μονοπάτι
είδα τον καλό μας σαύρο
(κροκόδειλου γενιά).
Με την πράσινη ρεντιγκότα του
υπουργού του διαβόλου,
τον κολλαριστό γιακά του
και το πολύ αξιόπρεπο ήθος,
έχει το θλιμμένο ύφος
γέρου καθηγητή.
Αχ, αυτά τα κουρασμένα μάτια
ξοφλημένου καλλιτέχνη,
πώς κοιτάζουν τ’ απλωμένο
βραδάκι!

Είναι ο περίπατός σας
φίλε, με το σούρουπο;
Πάρετε μπαστούνι, είστε
πια γέρος. Δον Σαύρε,
τα παιδιά του χωριού
μπορεί να σας τρομάξουν.
Τι γυρεύετε εδώ,
φιλόσοφε και μύωπα,
αν το αόριστο φως
αυτής της ωραίας καλοκαιρινής βραδιάς
απλώθηκε στον ορίζοντα;
Μήπως τη γαλάζια ελεημοσύνη
αυτού του ουρανού που ξεψυχάει;
Έναν αστρικό οβολό;

Ή μήπως μελετάτε
ίσως τα ποιήματα
του Λαμαρτίνου, με συνοδεία
τις ροκοκό τρίλιες
των πουλιών;

(Κοιτάς το ηλιοβασίλεμα
και τα μάτια σου γυαλίζουν,
ω, δράκοντα των βατράχων,
με μια λάμψη καθαυτό ανθρώπινη.
Οι δίχως κουπί γόνδολες
των ιδεών διασχίζουν
τα σκοτεινά νερά
της καμένης σου ίριδας).

Ψάχνετε ίσως
την όμορφη σαύρα,
πράσινη σαν τα στάχυα
του Μάη,
σαν τα μαλλιά
των κοιμισμένων πηγών,
που σας περιφρόνησε
παρατώντας το χωράφι σας;
Τρυφερό ειδύλλιο που χάλασε
στον ίσκιο του κυπαρισσιού!
Μα ωστόσο ζήσετε, τι διάβολο!
μου είστε συμπαθητικός.
«Αντιτάσσομαι τω όφει»,
στο διπλό πηγούνι σας
χριστιανού αρχιεπίσκοπου
είναι γραμμένο αυτό το ρητό.

Ο ήλιος διαλύθηκε
μες στου βουνού την κούπα
κι οι δρόμοι είναι θολοί
στο γυρισμό των κοπαδιών.
Είναι ώρα πια να φύγετε,
παρατήστε το στενό μονοπάτι
μην κάθεστε αιώνια
να στοχάζεστε!
Θα `χετε όλο τον καιρό
να θαυμάσετε τ’ αστέρια
όταν τα σκουλήκια, δίχως να βιάζονται
θα σας καταβροχθίζουν.

Γυρίστε στο σπίτι,
κάτω από το χωριό των γρύλων!
Καληνύχτα, φίλε μου,
Δον Σαύρε!

Τα χωράφια ερήμωσαν
τα βουνά έχουν σβήσει
κι ο δρόμος ερημώθηκε.
Κάθε τόσο ολομόναχος
κρώζει ένας κούκος στο βαθύ ίσκιο
που ρίχνουνε οι λεύκες.