Παγώνει ο χρόνος ξαφνικά
σε μια στιγμή, που σταματά
του χρόνου τα ρολόγια.
Σαν το παιχνίδι, που, παιδιά
το παίζαμε στη γειτονιά
με παραγγέλματα κοφτά και λόγια.

Ακίνητα αγέλαστα μικρά
στρατιωτάκια.
Οι μέρες μου όλες στη σειρά,
καράβια αταξίδευτα κι αγαλματάκια,
ακίνητα, αγέλαστα, γερτά
καμένα
χθεσινά κεράκια.

Παγώνει ο χρόνος ξαφνικά
έτσι αναπάντεχα χτυπά και σκίζει την ψυχή μας.
άλλοι το λεν κακιά στιγμή,
άλλοι της μοίρας πληρωμή
κι άλλοι σκαλιά και δρόμους της ζωής μας.