Αυτό το φως, τούτη η φωτιά που κατατρώει.
Τούτο το σταχτί τοπίο που με τυλίγει.
Τούτος ο πόνος για μια και μόνη ιδέα.
Τούτη η αγωνία τ'ουρανού, του κόσμου, της ώρας.

Τούτος ο θρήνος του αίματος που στολίζει
λύρα δίχως παλμό πια, φευγαλέο δαυλό.
Τούτο το βάρος της θάλασσας που με χτυπά.
Τούτος ο σκορπιός που μου φωλιάζει στο στήθος.

Είναι στεφάνι του έρωτα, κλινάρι πληγωμένου,
όπου δίχως ύπνο ονειρεύομαι την παρουσία σου
μέσα στο ρημαδιό του στήθους μου βουλιαγμένο.

Και μόλο που ψάχνω την καμπύλη της φρόνησης
μου προσφέρει η καρδιά σου κοιλάδα απλωμένη
με φαρμάκι και πάθος γνώσης πικρής.