Καθώς τ’ αχρόνιαγα μικρά
που τα μαθαίνουν πάτα πάτα,
κι εμάς το ίδιο ας μας εκράτα
χέρι αλλουνού καμιά φορά.

Μη, θα μας έλεγε, από κει
κι όλο θα'ρχόταν στο κατόπι.
(Μπορεί, όταν ήταν λίγ’ οι ανθρώποι,
νά ηταν λιγότερο κακοί).

Πώς θα τα βγάλω πέρα εγώ
π’ ούτε μερμήγκι έχω πατήσει;
Θα πάω να βρω ένα ερημονήσι,
να `χω παρέα κάνα λαγό.

Θα του κρεμάσω από τ’ αφτιά
και κατιτί για να γουστάρω.
Μονάχ’ αυτός θα ιδεί τι βάρο
πόχουν ετούτα τα χαρτιά.