Αριστοκρατικές φιγούρες, αμαζόνες,
των λεωφόρων, χάρη αέρινη ή βαριά,
μεγαλοπρέπεια, αρχοντοπούλες μου, κοκόνες,
είστε λουλούδια κι εμείς είμαστ’ η κοπριά.

Αλήθεια, είστ’ άνθη πολυτέλειας και τραβάτε
τα φύλλα, αν δοκιμάσουν δάχτυλα κοινά.
Μα εκείνες πο `χουν στερευτεί, ποιος τις θυμάται,
γι’ αυτές τις γούνες και τα καλοκαιρινά!

Ζωγράφοι μελετούν την καθεμιά σας στάση
κι έχετε πλάι τον έρωτά σας, ζωντανό·
μόνο αν ο θαυμασμός των άλλων δε σας φτάσει,
μπορεί να δείτε κι έναν παρακατιανό.

Τότε γιατί να σβαρνιστώ σε ξένους τοίχους;
Λίγο να μεγαλοπιαστείς, πάει η ντροπή.
Εγώ ψιλότεχνους για σας δουλεύω στίχους
κι όλο το σόι μου λιώνει απάνου στο τσαπί.