Φίλε, μ’ αρέσει όπως μιλάς γι’ απλούς ανθρώπους,
το κέφι σου από φλέβα απείραχτη κρατά.
Αυτοί μαλώνουν, αγαπιούνται δίχως τρόπους.
Είμαι χωριάτης κι αγαπώ τα χωρατά.

Αυτού που έχεις ριζώσει δέχεσαι την αύρα
του Αιγαίου μ’ όλους τους ήχους τους θαλασσινούς.
Μα εγώ που παραδέρνω εγώ τα βλέπω μαύρα,
είναι στιγμές που μου ανταριάζει, πάει ο νους.

Οι διαστρεμμένοι ορίζουν σήμερα την πλάση.
Μονάχα πού και πού θα βρεις, καταλαχού,
μια αγνή ψυχή που ακόμα δεν έχει χαλάσει.
Κανένας δεν τιμάει την πόρτα του φτωχού.

Όμως, αφού είναι φυσικό μας το τραγούδι,
ίσαμε πότε θα στενεύω την καρδιά;
Καλύτερ’ από μας θα χαίρεται το ζούδι
που βγαίνει από την τρύπα ή τ’ άνογα παιδιά;