Ρήμαξε η χώρα των ποιητών, η χώρα εκείνη

με τους αρχόντους και τα σπίτια τα ψηλά.

Εδώ κι εκεί κανένας γέρος έχει μείνει,

ξαμώνει στον αέρα και παραμιλά.



Άχαρος σβήνει στα πενήντα του ο Πορφύρας,

ο Καρυωτάκης μες στη θάλασσα βουτά,

δεμένος χεροπόδαρα, άπαρτος της μοίρας

χτυπιέται ακόμα κι ο Φιλύρας μας φριχτά.



Σημαδιακοί, νεραϊδογέννητοι, βαρδιάνοι

που συλλαβίζετε το αιώνιο μυστικό,

πείνα και τρέλα και χτικιό είναι το στεφάνι

στα χρόνια τα δικά μας, γένος ηρωικό.



Άμοιαστα πρόσωπα φωτίζει η νέα η μέρα,

πουλάκια αλάλητα σε αμάζωχτη σοδειά.

Πάει απ’ το σπίτι ο βαρύς ίσκιος του πατέρα!

Ποιος άλλος από μας θα πάρει τα κλειδιά;



Μην τρέμεις, χέρι που’ χες άδικα ματώσει,

πάντα έτσι πικραμένα σώνεται η φωνή.

Άλλοι έρχονται πίσω από μας και μ’ άλλη τόση

φούρια θα τους αμπώχνουν οι κατοπινοί.