Κοιμάμαι απάνου στην ταράτσα,
τον ουρανό φάτσα με φάτσα.
Τ’ αστέρια μ’ έχουνε παρέα
κι εγώ τους κουβεντιάζω ωραία.

Αν πείτε και για τη μικρή μου,
είναι στο μέγαρο αντικρύ μου·
φορεί φορέματα που θέλω
κι έχει ένα ψάθινο καπέλο.

Όταν δε βλέπω την Τασία
όλο όνειρο και φαντασία:
τι θα'ταν που να μην το κάνω,
λέω, αν αργούσα να πεθάνω!

Κάπου ζητώ κανένα στίχο
και δεν μπορώ να τον πετύχω.
Δεξιά ο καιρός θα μου τα φέρει
όσο να βγει το καλοκαίρι.